بؤگء یک بزانتے

ملک طوقی (ستمبر 1993)


زندء گوازینگ عزابے
و بلے زندا ورند ھم
ھچّی انت و نیستی انت!

نوں کہ چش انت،
بیا بکشّیں اے عزاباں،
چؤ جلال خان و علی محمد،
چؤ درّیں سبزل آ،
و چؤ مستی خان ،
و نوروزء یلیں پسّگ :
بٹّے خان آ، و میریں بھاول آ،
چؤ رسول و چؤ حمید و شیرو آ
یا چؤ درّیں شیر زالیں۔۔۔۔
شھنویسیں گوھرء میریں پت آ:
گلخان بصیر آ:
بے زبانانی زبان و رھبر و
سر شاعر آ ۔

یا چؤ دردواریں ، ابد مانیں
بلوچیں شاعر و امّا مریدانی
مرادیں ساحر آ۔

بیا ببکشوں اے عزاباں،
پہ گلیں بانداتے آ:
پہ وتی دردانگیں بچّاں،
و پہ وتی ماھیں دتّگاں۔۔۔
و پہ بچّانی سولیں پسّگاں،
و پہ املّیں دتّگانی دتّگاں۔

من نبوتاں، تو ببے،
دتّگ منی، بچّیگ منی۔۔۔
من نبوتاں (کہ) تو ببے!

ما نہ مانیں،
بلے زند مانیت تا ابد؛
و بلوچء زھگ؛ بنی آدم،
پہ وت
وتمستری و شادھی و زانتء بھشتے جؤڑ کنت۔۔۔
آخر سرا۔۔۔۔
ماں ھمے دنیا،
ھمے کرّ و گؤرا۔۔۔
کہ دگہ راھے ابید چہ اے بھشت آ
نیست کس آ۔

آ دگہ راہ!
ھچّی انت و نیستی انت۔