زهر چشم گرفتن از مردم سیستان و بلوچستان نشانه ی کدام سیاست؟
به دنبال ناآرامی ها و گسترش عملیات های دو گروه مسلح در سیستان و بلوچستان که مدعی دفاع و حمایت از مردم محروم و ستمدیده ی بلوچ هستند٬ جمهوری اسلامی نیز به قول خودش برای سرکوب این دو گروه و پایان بخشیدن به ناآرامی ها اقدامات نظامی و امنیتی وسیعی را به نمایش گذاشته است. هیچ شک و تردیدی وجود ندارد که عامل اصلی هر گونه ناآرامی و بی ثباتی و خشونت گرائی نه تنها در سیستان و بلوچستان بلکه در بیشتر استان های مرزی که زادگاه و سرزمین اقوام دیگر با مذاهب و عقاید دیگری است٬ خود حاکمان جمهوری اسلامی هستند. یکی از اصلی ترین سیاست های جمهوری اسلامی از همان بدو شروع حاکمیت نامشروعش سرکوب بدون چون و چرای اقوام مختلف کشور بوده که همیشه در این سرکوب ها مذهب هم چاشنی خطرناکی بوده است٬ به طوری که در اوایل انقلاب سبب فجایع و جنایاتی هولناک نیز شده است. فتوای شیطانی خمینی در اوایل انقلاب تحت عنوان جهاد علیه کفار که به موجب آن جمهوری اسلامی از زمین و هوا مردم کردستان را مورد یورش وحشیانه ی خود قرار داد٬ را هیچ کس از خاطر نبرده است. جمهوری اسلامی با این فتوا مردم کردستان را به خاطر سننی بودن و همچنین فریادهای آزادی خواهانه و حق طلبانه به خاک و خون کشید.
اکنون بعد از ۲۷ سال سرکوب و ایجاد رعب و وحشت و زهز چشم گرفتن از قومیت ها و اقلیت های مذهبی٬ استان ها یکی پس از دیگری ناآرام می شوند. مردم در همه ی استان ها در وضعیتی گرفتار آمده اند که چاره ای جز به پا خواستن و مبارزه برای خود نمی بینند. جمهوری اسلامی به هیچ عنوان حاضر به شنیدن صدای مظلومانه قومیت های تحت ستم و اقلیت های مذهبی نیست. هر گاه در گوشه و کنار این مملکت صدای حق طلبانه و آزادی خواهانه ای برخاسته است جمهوری اسلامی به بهانه خنثی کردن توطئه ی دشمنان و بیگانگان و به بهانه این که این قومیت ها هوای تجزیه طلبی در سر دارند به شدت آنها را سرکوب کرده و از طرفی دیگر به همین بهانه ها قومیت ها را از تمام حقوق سیاسی٬ اجتماعی٬ فرهنگی و اقتصادی محروم نموده و عملا آنها را جزء شهروند درجه دو قرار داده است.پیاده کردن چنین سیاست های نابخردانه ای که از جانب جمهوری اسلامی بر مردمی بی دفاع اعمال می شود خیلی طبیعی است که بستری را برای بوجود آمدن خشونت های مذهبی و قومی باز می نماید و همیشه و در همه جا در پی چنین سیاست های گروه هائی از داخل همین مردم برخاسته و برای احقاق حقوق خود و مردم اقدام به خشونت گرائی و فعالیت های مسلحانه می کنند٬ چیزی که اکنون د رسیستان و بلوچستان شاهد آن هستیم و نتیجه ای غیر ضرر و زیان برای مردم عادی در پی ندارد. اگر اقدامات سرکوب گرانه جمهوری اسلامی در این استان ادامه داشته باشد و گروه های مسلح بلوچ نیز به اقدامات مسلحانه ی خود ادامه دهند با توجه به این که این در گیری ها بیشتر جنبه ی مذهبی دارد متاسفانه باید منتظر عواقب ناگوار و ناخوشایندی در این استان محروم و ویران شده باشیم.
چند روزی است که جمهوری اسلامی به بهانه ی سرکوب دو گروه مسلح که ظاهرا دارای نیرو و امکانات چندانی نیز نیستند هزاران تن از نیروهای نظامی خود٬ حتی از استان های خراسان و کرمان که از پشتیبانی نیروی هوائی نیز برخوردارند را به سیستان و بلوچستان اعزام کرده است.
آیا اعزام بالغ بر ۲۰ هزار نیروی نظامی به سیستان و بلوچستان صرفا برای سرکوب دو گروه مسلح که جمهوری اسلامی آنان را اشرار می خواند٬ می باشد؟
اعزام انبوهی از نیروهای سرکوب گر بسیج و سپاه از استان های دیگر به استانی که دارای قومیتی جداگانانه با مذهب سنی می باشد چه معنی دارد؟
این اقدام در حالی از جانب جمهوری اسلامی انجام می شود که قبلا نظیر این اقدام نه در قالب مانور بلکه در شکلی کاملا واقعی در مناطقی که قومیت های دیگر زندگی می کنند انجام شده به خصوص در کردستان.
جمهوری اسلامی از اوایل انقلاب تا به امروز از ترس مبارزه ی مردم کردستان و همچنین به خاطر وجود دو حزب پر نفوذ کومله و دمکرات در استان های غرب کشور خصوصا مناطق تمام کردنشین٬ این مناطق را مبدل به پادگانی بزرگ نموده تا بتواند هر زمان که لازم باشد از مردم به خاطر مبارزه و حمایت شان از احزاب کرد زهز چشم بگیرد و با شدت تمام مردم را سرکوب نماید. اگر چه تاثیر احزاب کرد به لحاظ سیاسی بر مردم کرد اجازه نداده که بین مردم و نیروهای نظامی سرکوب گر در چند سال اخیر در اشکال وسیعی درگیری های زیاد خونینی بوجود آید٬ اما در عوض با تشویق مردم به مبارزات مدنی و سیاسی عملا جمهوری اسلامی را همواره در پیش برد سیاست های ضد مردمی با شکست روبرو کرده است.
اکنون استان سیستان و بلوچستان در شرایطی قرار دارد که کردستان در دهه ی شست و هفتاد داشت با این تفاوت که در سیستان و بلوچستان هنوز خواسته ها و مطالبات مردم کانالیزه نشده و به صورت سیاسی کاملا مطرح نشده است. همچنین مردم این استان از وجود احزابی مردمی و دلسوز و مبارز واقعی که بتواند خواست ها و مطالبات مردم را به گوش همه برساند و پوششی مناسب دهد بی بهره اند. در این شرایط است که جمهوری اسلامی فرصت را غنیمت شمرده و با چنین اقداماتی نظامی به میل خود عمل نموده و به بهانه ی سر کوب گروه های مسلح مردم بی دفاع را سرکوب می کند و در اوج حقارت و ناتوانی خود در برابر جامعه ی جهانی از مردمی زهر چشم می گیرد که فریادشان را فقط بیابان و کویر می شنود